تبادل
لینک هوشمند
وقتی ...
وقتی دلــم به درد می اید و کسی نیست که به حرفهایم گوش کند
وقتی تمام دردهای دنیا در دلــم نشسته است
وقتی احـــساس میکنم دردمندترین انسان عالمم
وقتی تمام عزیزانم با من غریــبه هستن
وکسی نیست که حرمت اشکــهای نیمه شبم را حفظ کند
وقتی تمام عالم را قفــس میبینم
بی اختیار از کنار تمام ادمهایی که دوستــشان دارم بی تفاوت میگذرم
و جز خــ ــدا به کسی دیگــ ـه ای فکر نمیکنم
نظرات شما عزیزان:
سلام وبت خیلی قشنگه اگه دوست داری تبادل لینک بکنیم تو نظرات وبم بهم خبر بده تا لینکت کنم عزیزم
راستی من اپم.gif)
.gif)
راستی من اپم
پشتش سنگین بود و جاده های دنیا طولانی. می دانست که همیشه جز اندکی از بسیار را نخواهد رفت.
آهسته آهسته می خزید، دشوار و کند؛ و دورها همیشه دور بود.
سنگ پشت تقدیرش را دوست نمی داشت و آن را چون اجباری بر دوش می کشید.
پرنده ای در آسمان پر زد، سبک؛ و سنگ پشت رو به خدا کرد و گفت:
"این عدل نیست، این عدل نیست، کاش پشتم را این همه سنگین نمی کردی.
من هیچ گاه نمی رسم، هیچ گاه. و در لاک سنگی خود خزید، به نیت ناامیدی."
خدا سنگ پشت را از روی زمین بلند کرد . زمین را نشانش داد. کره ای کوچک بود.
و گفت: "نگاه کن، ابتدا و انتها ندارد. هیچ کس نمی رسد.
چون رسیدنی در کار نیست.فقط رفتن است، حتی اگر اندکی.
و هر بار که می روی ، رسیده ای.
و باور کن آنچه بر دوش توست، تنها لاکی سنگی نیست،
تو پاره ای از هستی را بر دوش می کشی؛
" پاره ای از مرا."
خدا سنگ پشت را بر زمین گذاشت.
دیگر نه بارش چندان سنگین بود و نه راهها چندان دور.
سنگ پشت به راه افتاد و گفت:
" رفتن، حتی اگر اندکی؛"
و پاره ای از "او" را با عشق بر دوش کشید.
آهسته آهسته می خزید، دشوار و کند؛ و دورها همیشه دور بود.
سنگ پشت تقدیرش را دوست نمی داشت و آن را چون اجباری بر دوش می کشید.
پرنده ای در آسمان پر زد، سبک؛ و سنگ پشت رو به خدا کرد و گفت:
"این عدل نیست، این عدل نیست، کاش پشتم را این همه سنگین نمی کردی.
من هیچ گاه نمی رسم، هیچ گاه. و در لاک سنگی خود خزید، به نیت ناامیدی."
خدا سنگ پشت را از روی زمین بلند کرد . زمین را نشانش داد. کره ای کوچک بود.
و گفت: "نگاه کن، ابتدا و انتها ندارد. هیچ کس نمی رسد.
چون رسیدنی در کار نیست.فقط رفتن است، حتی اگر اندکی.
و هر بار که می روی ، رسیده ای.
و باور کن آنچه بر دوش توست، تنها لاکی سنگی نیست،
تو پاره ای از هستی را بر دوش می کشی؛
" پاره ای از مرا."
خدا سنگ پشت را بر زمین گذاشت.
دیگر نه بارش چندان سنگین بود و نه راهها چندان دور.
سنگ پشت به راه افتاد و گفت:
" رفتن، حتی اگر اندکی؛"
و پاره ای از "او" را با عشق بر دوش کشید.
